presentation 25okt

Toen ik bij Jard binnenkom legt hij nog een aantal dingen terug op hun vast plek, biedt hij mij een kopje koffie aan en beginnen we het gesprek op zijn bank.

Jard woont sinds 3,5 jaar in zijn studenten kamer aan de prinsendam. zeven hoog en heeft twee huisgenoten. Hiervoor woonde hij bij zijn ouders.
Toen hij in zijn nieuwe stulpje trok heeft hij zijn grote meubels bij de ikea gekocht (tafels, bank, etc) en de rest bij elkaar gesprokkeld. Via de Kringloop, markt maar ook bij de action. Hij vind het prettig als het wel een esthetische waarde heeft. Het eerste wat hij heeft gekocht weet hij niet zo goed meer maar hij denk dat pannen zijn geweest en zijn messen. Het laatste wat hij in huis heeft gehaald is een kerstboompje die ter decoratie in de koopgoot stond en Jezus stickers. Die kwam hij tegen en vond hij grappig satirisch.
Hij vind zijn huis af, er hoeft niks meer bij en hoeft niks weg. Hij heeft een thuis gemaakt van zijn kamer, een thuis waar hij kan ontspannen, een prettige plek voor zichzelf, maar misschien is dat thuis gevoel ook wel gedeeltelijk gewenning vertelt hij. Als hij het opnieuw zou moeten beginnen zou hij minder bij de IKEA halen en meer bij bijvoorbeeld de kringloop of Dille en Kamille.

Ik vraag hem naar de spullen waar hij het meeste waarde aan hecht. Hij heeft het antwoord al klaar liggen; zijn platen, schoenen en horloge. Hier heeft hij onlangs toevallig al over nagedacht. Ik vraag hem naar deze items.

Jard heeft een aardige schoenen collectie, voornamelijk nike’s. Hij heeft al even geen nieuwe gekocht, maar hij kocht eerder graag nieuwe schoenen wanneer hij bijvoorbeeld een belangrijk tentamen had gehaald (of juist niet) en wanneer hij genoeg geld op zijn bank had. Hij vergelijkt het met wat sommige dames hebben; een bedelarmbandje. Zelf vind ik dit een hele beeldende vergelijking. (geven) Hij is erg zuinig op zijn schoenen, hij doet ze alleen aan wanneer het weer het toelaat en thuis heeft hij een speciaal plekje voor zijn mooiste schoenen. Hij heeft ook van die schoenspanners voor in zijn schoenen. Zijn favoriete paar zijn nikes met dierenprint. Hij wordt elke keer weer enorm blij als hij zijn favoriete schoenen aan doet, hij vergelijkt het zelf met wanneer je op 10 jarige leeftijd nieuwe schoenen kreeg van je ouders en je even het coolste kind van de klas was.

Toen Jard 14 was vroeg hij aan zijn vader of hij zijn platen mocht luisteren. Met verse tegenzin haalde zijn vader de platenspeler, boxen en platen van zolder, maar hij vond het ook wel weer leuk om dit te kunnen delen met Jard. Nu heeft Jard een eigen platenspeler en heeft bestaat zijn platencollectie uit platen van zijn vader en platen die hij zelf heeft aangeschaft. Het geeft hem veel luister plezier en hij vind het bijzonder dat hij platen heeft die zijn vader kocht toen hij Jard zijn leeftijd had. Ondanks dat hij vaker muziek luistert via spotify, zou hij zijn zorgvuldig gecreëerde afspeellijsten niet doorgeven aan zijn hypothetische kinderen en wel zijn platencollectie.

Toen Jard afstudeerde kreeg hij van zijn tante een horloge, ze liet blijken dat ze trots is op hem en dat hij ook erg trots op zichzelf mag zijn. Hij heeft erg zijn best gedaan voor zijn diploma en heeft daardoor nu een mooie baan op de cardio afdeling in het ziekenhuis. Zijn horloge staat symbool voor als zijn harde werk en zelfstandigheid. Hij draagt het horloge niet vaak. Het horloge heeft zijn vaste plek gevonden bovenop zijn agenda. Deze agenda ligt of op zijn tafel of naast zijn tv, Wanneer de agenda verplaatst, reist het horloge mee. Zijn agenda en horloge hebben per ongelijk een relatie gekregen. Ze beschermen elkaar. Jard is zuinig op beide maar hecht veel meer waarde aan zijn horloge.

Twee van de drie dingen waar Jard het meest waarde aan hecht, hebben een verband met familie. Jard heeft ook een goede band met zijn familie, toevallig kwam zijn zus die zelfde avond nog bij hem eten.

Om half 11 kwam ik aan bij Nicole thuis in Hoogvliet. In haar voorruit van haar rijtjeshuis hangt een slinger om de geboorte van haar eerste kindje te vieren. Bij binnenkomst valt me direct een grote kooi met vogels op en een verzameling van lego beelden.

Nicole is 32 jaar en woont inmiddels 6 jaar in de woning waar ik haar mag bezoeken. Hiervoor heeft ze ook in een huurwoning gewoon samen met haar vriend.
Ze verteld dat deze woning als een thuis voelt. Misschien komt het wel doordat ze de keuken hebben kunnen verbouwen en de badkamer, wat voorheen niet had gekund in hun huurwoning. Ze hebben het helemaal naar hun eigen hand kunnen draaien.
Als ik vraag of er misschien iets mist, twijfelt ze even. Ze had een salontafel bijpassend bij het tv meubel gewild, maar die was destijds uitverkocht.
Er hoeft niks weg, maar de salontafel zou dus wel vervangen mogen worden naar haar mening.

Een van de dingen waar Nicole het meest waarde aan hecht, ligt momenteel op zolder in een doos. Het is een gipsen beeldje van haar overleden kat die ze zelf heeft geschilderd.
Ze weet al wel een nieuwe vaste plek voor dit beeldje, maar ze heeft nog niet de tijd kunnen vinden om het beeldje te verplaatsen.

Het beeldje hecht ze veel waarde aan, maar wanneer er een hypothetische brand zou zijn zou ze die niet (kunnen) redden. Ze zou haar pasgeboren baby redden en haar vogels. Daarom heeft de vogelkooi ook wieltjes vertelt ze me. Ze lacht. Maar we zetten soms ook de kooi buiten tijdens de zomer.
De kooi is groot en gevuld met 21 prachtige vogels. Valkparkieten.
Toen ze net ging samenwonen met haar vriend haalden ze hun eerste parkiet op uit een opvang, die had verlatingsangst dus er kwam al gauw een tweede bij. Ze had gecommuniceerd aan de opvang dat ze maximaal 4 vogels zouden willen. Maar uiteindelijk uit liefde voor de kleine vliegers met een mooie kuif, zijn het er toch 21 geworden.
De vogels maken niet deel uit van de inboedel maar van de familie vertelt Nicole mij.

Naast de grote vogel kooi staat een kast, op elke plank van die kast staat een model auto. Althans het lijkt op een model auto, wanneer ik dichterbij kom zie ik dat die gebouw is van LEGO. De kast staat vol en naast die kast staat nog een kast met lego. Daarnaast staat hun tv meubel waar ook op elk plankje iets van lego staat. Treintjes, huisjes, autootjes. Ze verteld dat ze vroeger een jongens meisje was en graag met de lego speelde van haar broers. Tijdens de puberteit verwaterde haar leven voor lego. Toen ze haar huidige vriend ontmoet kwam de liefde weer terug. Haar vriend is namelijk erg fan van lego en wat zij bouwt in een dag kan hij in een uurtje. Hun gedeelde liefde voor lego is ook al overgedragen aan hun zoontje van 4 weken. Hij heeft al zijn eerste duplo trein en zijn chinese sterrenbeeld van lego (os). Die laatste staat in zijn kamertje, op de groene kledingkast. Nicole vertelt me dat ze die zelf heeft geverfd. De kleur van de typemachine van lego die ze hebben vonden ze de perfecte kleur, bleek in de bouwmarkt dat de kleurstaal die er het meest op leek ‘parkiet’ hete.

Ben, hun zoontje, ligt beneden in zijn kinderwagen naast de eethoek. Nicole is ook erg gehecht aan hun eethoek. Ze hebben deze niet gekocht, maar deze stond in hun eerste appartementje die al gemeubileerd was. Toen ze gingen verhuizen mochten ze spullen mee nemen. De tafel en stoelen zijn zichtbaar geen ‘officeel’ setje, maar dat zijn ze wel geworden door de tijd. Nicole vertelt dat ze liever niet te veel spullen van de IKEA heeft, ze vind het bij elkaar geraapte juist leuk.

Ik vond het heel mooi dat haar huis op het eerste ook er misschien gewoon ‘normaal’ of zelfs bij elkaar geraapt uit ziet. Maar dat alles toch met elkaar verbonden is. Dat de meubels in de kinderkamer de kleur ‘parkiet’ hebben en het dezelfde kleur is als hun lego typemachine.

Toen ik naar Emmy fietste en haar flat zag in de verte, dacht ik; zij moet wel een prachtig uitzicht hebben. Emmy woont aan de maas op de 12e verdieping. Toen Emmy de deur opendeed en mijn verwelkomde in haar huis, bleek mijn verwachting uit te komen. Vanuit haar paleisje kan je heel Rotterdam zien. Ik maak geen grap als ik vertel dat het uitzicht vanaf de euromast er niks bij is.

We gingen al snel zitten in de woonkamer. Emmy is bijna 80 en heeft last van haar rug. Ze vertelt dat ze flink achteruit is gegaan tijdens de lockdown. Ze is veel afgevallen waardoor ze nu niet fit is.

Ze zit op een comfortabele stoel, de stoel die eerder door een van haar kleinkinderen ‘opa’s stoel’ werd genoemd. Haar man kan de stoel niet meer vullen met zijn stralende aanwezigheid, hij is drie jaar geleden plotseling overleden. Nu vult Emmy de stoel. De stoel is goed voor haar rug en het geeft haar overzicht over de rest van het huis. Emmy en haar man hebben dit appartement 9 jaar geleden gekocht en hebben er een echt ‘thuis’ van gemaakt. Emmy verteld dat dit het eerste huis is waar ze heimwee naar heeft wanneer ze op vakantie is. Ik vraag haar hoe het komt dat ze zich zo thuis voelt. Ze verteld dat ze van water houd en dus erg kan genieten van het uitzicht, ze zegt dat ze zich veilig voelt en haar huis als erg aangenaam ervaart door de spullen die ze door de jaren heeft verzameld.

Haar eethoek was een van de eerste dingen die ze samen met haar man aanschafte toen ze samen gingen wonen. Ze hadden elkaar ontmoet tijdens een rondreis door Oostenrijk en deze eethoek deed hen denken aan de hutten waar ze toen in verbleven. Ze vind het robuuste hout erg mooi. Er mist niks en er hoeft niks weg vertelt ze me wanneer ik er naar vraag.

Voordat ik bij Emmy op bezoek kwam had ik haar gevraagd of ze kon nadenken over welke spullen het meest waarde hebben voor haar. Ik vraag of ze hier al over na heeft kunnen denken. Ze vertelt over het ijzeren theeservies die ze van haar oma heeft geërfd. Ze vond dat als kind altijd al iets wonderlijk en nu dat zij het heeft vind haar kleindochter het leuk om mee te spelen. Ze heeft al besloten dat wanneer ze komt te overlijden, haar kleindochter dat theeservice krijgt. De meeste van haar spullen moeten de kinderen zelf maar uitzoeken wat er mee moet gebeuren, maar dat theeservies moet en zal naar haar kleindochter gaan.

Boven het theeservies hangt een groot schilderij, deze heeft ook veel waarde voor Emmy. Het schilderij is geschilderd door haar schoonbroer. Er zijn mensen en paarden op te zien. Ondanks mijn christelijke opvoeding zag ik nog niet de link naar het bijbelboek ‘openbaringen’ totdat Emmy het mij vertelde. Emmy is gelovig en haalt veel steun hier uit. Ze praat vol liefde over God of hoe zij hem liever noemt; haar vader. Ze heeft geen spullen nodig (op de bijbel na) om zich aan hem te herinneren. Toch zie je hints van het geloof door haar huis, zoals het schilderij.

Als er brand zou zijn zou ze haar telefoon meenemen en maken dat ze wegkomt. Ze zou niet veel missen vertelt ze, behalve de spullen die ze graag zou doorgeven aan haar familie. De bank mag haar gestolen worden, maar de spullen waar familie een prominente rol in heeft zou ze wel missen. Ook zoals het goudkleurige teiltje die onder de salontafel staat. Deze is van haar opa geweest. Hij gebruikte het bij het scheren. Nu spelen haar kleinkinderen er mee.

Wanneer ik voor de deur sta van Jocé voel ik me al welkom. Een imposante klimop hangt als een slinger om de voordeur. Wanneer ik aanbel beginnen er honden te blaffen, even later doet Jocé open en begroet me vriendelijk. Ze excuseert zich voor de honden, maar ik vind de honden alleen maar gezellig. Een kleine hond (Loes) en een middelgrote hond (Beer) verwelkomen mij enthousiast.

Ik geef Jocé een compliment over haar woonplek, ze begint direct enthousiast te vertellen en maakt ondertussen op kopje koffie voor me klaar. Ze is in Rotterdam komen wonen voor haar werk, en is dol op haar plekje. Toen ze vroeger iets verderop woonde fantaseerde ze al om later in deze straat te wonen.

We gaan aan de eettafel zitten waar achter, voor en naast mij planten staan. Ze verteld dat ze altijd al iets had met planten maar dat het tijdens corona toch wel echt is geëxplodeerd. Ze is opgegroeid in het Gooi, in een ‘goedkoop’ huisje aan de rand van het gebied, vlak naast de heide. Ze is opgegroeid met natuur. Nu ervaart ze dat nog steeds als een erg belangrijk component in haar leven. Soms moet ze gewoon even met haar voeten op de aarde staan vertelt ze me.

Haar huis voelt licht en gezellig aan, ze vertel dat dat niet altijd zo was. Toen ze nog samen was met de vader van haar zoon, was het donker en zwaar in huis. Veel hout, donkerblauwe gordijnen, donkere muren. Toen ze uit elkaar gingen was ze daar helemaal klaar mee, ze heeft toen al de muren gewit en veel spullen van hem weg gedaan. Daardoor ervaart zij het nu echt als haar huis. Waar ze vroeger nog het gevoel had dat ze zich moest aanpassen of zich iets moest aantrekken van wat andere vonden, heeft ze dat nu niet meer.

Ik had van te voren aan haar gevraagd of ze kon nadenken over wat in haar huis het meeste waarde heeft voor haar. Ze verteld me dat ze dat wel een moeilijke vond, alles in haar huis heeft wel een verhaal. Ze is heel blij maar haar spullen. Als er brand zou zijn, zou ze het liefst de ramen inslaan en alles naar buiten gooien. Al zou dat wel lastig zijn. Bijvoorbeeld met haar boekenkast in haar woonkamer waar ze veel waarde aan hecht. Ze is een echt lezer, de kast is helemaal gevuld. De kast is gemaakt door de vader van haar zoon. De deurtjes komen van een oude PTT centrale. Ze is blij dat ze die mocht/ heet gehouden na de scheiding. De kast is gemaakt van ‘echte’ materialen, dat is voor haar belangrijk. Ik vraag wat ‘neppe’ materialen zijn. Plastic bijvoorbeeld antwoord ze, daar heeft ze het liefst zo min mogelijk van.

Ze zegt dat haar zoon haar soms wel eens ‘hoarder’ noemt om haar te plagen. Ze kan slecht afscheid nemen van iets. Ze verteld over de afwasborstel die haar vader vroeger gebruikte. Deze heeft ze nog. Jocé snapt dat dat misschien wat gek is, maar deze heeft ze nog omdat hier “zijn hand nog in zit” vertelt ze. Ze heeft veel warme herinneringen aan haar vader die kookt en de afwas doet. Voor haar is het ook een vorm van erkenning dat je ergens vandaan komt.

Een hand of handschrift vind ze belangrijk in spullen. Die spullen hebben een ziel vertelt ze. Zo ook de kunstwerken die in haar huis hangen. Ze vind het mooi dat ze die dingen kan traceren naar de maker, hoeveel het waard zou zijn in geld maakt haar niet uit. Ze kan zich ook niet voorstellen hoe ontworteld iemands wel niet zou zijn als degene alles van IKEA heeft. Volgens haar ziet in deze producten geen ziel.

Soms vindt ze het ook wel lastig dat alles een ziel heeft. Ze verteld dat ze wel moet blijven opletten dat ze niet alles houd, zo heeft ze ook een keer gehad dat ze een stuk slot niet kon weggooien.